Znając życie, za to co teraz napiszę o kultowej ''Pile'', jej fani obleją mnie swoimi histerycznymi
tekstami, ale MOIM zdaniem, debiut Wan'a na dużym ekranie, jest klasycznym
przereklamowaniem. Liczę się z obraźliwymi wpisami. Cóż, takie życie.
Słyszałem już wiele na temat jego filmu, że to niby taki wstrząsający obraz, mający wywołać w
widzu szok, że jego podłoże jest dalece psychologiczne, że potrafi dać do myślenia, a nawet
może zmienić diametralnie pogląd na życie. Tak, nie powiem, można się chwilę zatrzymać i
zastanowić, co bym zrobił gdybym to ja znalazł się w takiej sytuacji, lecz jako całokształt
fabularny, film ten nie rzucił mnie na kolana.
''Piła'' miała ukazać prawdziwy stan umysłu ofiar, ale liczyłem też na głębszą analizę
postępowania oprawcy. Niestety jedno wypadło co najwyżej nieźle, drugiego jest zupełny brak.
Okrutnych tortur, eksplozji okaleczeń, potężnego rycia psychiki i cholera wie czego jeszcze jest
tu jak na lekarstwo. Poza tym żadem to horror, a tylko przeciętnie zmontowany i kiepsko
zagrany thriller, bo nawet nie gore, pozbawiony większych emocji. No, ale nie było też znów tak
najgorzej. Szkoda tylko, że prawie na każdej płaszczyźnie coś tu szwankuje.
Scenariusz jest chaotyczny, a przecież on miał być chyba motorem napędowym tego filmu.
Jako historia, owszem jest to do przyjęcia, ale nie na tyle, aby mnie pochłonęło w pełni, zwaliło
jakoś z nóg jak już mówiłem, czy wywołało we mnie odruchy w postaci współczucia ofiarom,
czy potępienia dla kata. W stronę ekranu zaleciało moją obojętnością.
Największym plusem jest tu chyba i tak otarcie się o stadium psychologiczne uprowadzonych.
Ci ludzie muszą być w rozpaczy, mają dokonać niełatwych wyborów pomiędzy swoim życiem, a
czyjąś śmiercią, czują lęk i przerażenie, ale wszystko to jest tylko zwykłą definicją na zaistniałą
sytuację. Ukazując to poprzez grę aktorską wypada to na prawdę słabo i powierzchownie.
Nawet ból, który powinien tu dominować, nie wygląda tak autentycznie jak powinien.
Momentami brak słów, patrząc jak aktorzy mordują ten film. Powiedzieć można, pożal się Boże!
Co do konstrukcji fabuły, ta znów męczy swoimi nachalnymi retrospekcjami. Nie przeszkadza
mi ten zabieg w kinie, ale jeżeli się go nadużywa, staje się to koszmarem, zwłaszcza gdy
wszystko wydaje się być zbyt poszarpane. Gdy skupiamy się na jednych wydarzeniach,
serwowane są nam następne klatki, i następne, ponownie wracamy do scen głównych i tak w
koło Macieju. Tutaj jest to ukazane jak ''burza w nocniku''. Taki montaż scen i dawanie widzom
poszczególnych strzępów układanki, poprzez ciągłe skakanie raz tu, raz tam, sprawia, że film
traci na widowiskowości i przestaje skupiać uwagę.
Zaskakująca końcówka? Może i tak, ale nie było to jakieś piorunujące uderzenie, które wynosi z
fotela i sprawia, że wrzeszczymy ''wooow!!!''.
Ścieżka dźwiękowa także nie robi większego wrażenia swoją przeciętnością. Nie wgniata, nie
przeszywa, nie sprawiła abym czuł niepokój.
Budowanie napięcia? ''Piła'' jest zbyt lajtowa, ale to tylko jeden z malutkich grzeszków twórców,
który kryje się pod płaszczykiem marketingu. Więcej napięcia było w trailerach i okładce płyty.
Pewne jest jedno. Ten film ma prawo stać się kultowym, ba on już przecież takowy jest, ale ja
się dałem nabrać na jego ''doskonałość''. W sumie to pewnie cała seria z racji swojej
popularności jest jedną z bardziej rozpoznawalnych w tym gatunku kina, ale powątpiewam,
abym skusił się na kontynuację oglądania pozostałych części, skoro ta według wielu jest
najlepsza.
Dla mnie to co dostałem wystarcza w ocenie raptem na 5/10. Zawód przez duże Z.